Maandagochtend, 11 uur. Het begin van een nieuwe week, het begin van weer een college Inleiding in de Psychologie, van een ontzettend – en nee, dit is niet sarcastisch bedoeld – inspirerende docent, Maarten van der Smagt. 

Blaffen

Bij zijn colleges heb ik me tot nu toe nog nooit verveeld en net toen ik maandag even afdwaalde, vond Bhodi het wel een goed idee ook eens van haar te laten horen. Ik vraag me nog altijd af wat de precieze aanleiding was voor haar geblaf, maar ik vermoed dat er iets in het filmpje, dat we op dat moment bekeken, wat haar deed denken dat blaffen wel een goed idee was. 

M’n eerste gedachte was: “Oh help, wat zal iedereen nu denken?!” Op dat moment wilde ik het liefst even verdwijnen, maar dat gevoel ging al snel weer weg. De gehele collegezaal kon een lach niet onderdrukken en ook op het gezicht van mijn docent zag ik een verbaasde maar toch ietwat geamuseerde uitdrukking. Hij vervolgde het college alsof er niets gebeurd was en ook mijn lieve zwarte hondenmeisje deed alsof er niets aan de hand was. Ze keek me aan en leek te willen zeggen: “Wat kijk je nou raar naar me? Ik ben toch een hondje, dan mag ik dat toch wel laten weten aan iedereen?!”

Een echte hond

Het leukste moment was eigenlijk toen ik na afloop van het college, de zaal verliet. “Oh! Het was een echte hond, ik dacht dat iemand per ongeluk een filmpje opende, of zo.” Glimlachend liep ik de zaal uit.

Lachen

Nu ik hier zo op terugkijk en mijn eigen stukje nog eens overlees, verschijnt er automatisch weer een glimlach op m’n gezicht. Ik leer zo veel van Bhodi Tijdens het bewuste college heeft ze me geleerd dat dingen soms gewoon gebeuren en dat je er dan maar beter het beste van kunt maken en om kunt lachen. Dat maakt het een stuk eenvoudiger. En met die gedachte ga ik nu naar het kennismakingsgesprek met mijn tutor. Stiekem vind ik het best een beetje eng, maar waar ik ook ga of sta, mijn hondenmeisje is bij me. En die gedachte is al genoeg om alles een stuk minder eng te vinden.