Een eerste blog over Bhodi Er kwamen, toen er geopperd werd dat ik over haar zou schrijven, allerlei vragen in me op: ‘Waar zal ik over schrijven, waar moet ik beginnen?’ Normaliter zou ik tegen mezelf zeggen: “Beginnen bij het begin”, maar waar is het begin in dit verhaal? Is dat toen ik inmiddels bijna een jaar geleden mijn allerliefste Bhodi ging ophalen? Of is dat bij het moment dat ik te horen kreeg dat het pupje van mijn voorkeur ook daadwerkelijk geschikt bleek voor dit werk? Of moet ik beginnen met vertellen hoe ik in contact kwam met Stichting MissionPuppy Nederland? 

Zo veel momenten die zouden kunnen dienen als begin van mijn verhaal. En inmiddels heb ik al geen idee meer waar ik dan toch zou moeten beginnen. Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit mijn blog is, mijn verhaal en dat ik dus zelf de keuze kan en mag maken.  

Laatste training

Vandaag begin ik bij de laatste training die ik met Bhodi had. Gezien de leeftijd van mijn lieve hondje, is het de hoogste tijd dat we gaan trainen voor de basistest. En dat is wat we tijdens de laatste training gedaan hebben. We trainden een onderdeel dat ik dood- en doodeng vond. Een onderdeel waarbij ik eigenlijk de overtuiging had dat het toch niet zou lukken. Een onderdeel dat ik in het dagelijks leven het liefst zo veel mogelijk vermijd, want ik vind het zo eng, zo moeilijk, zo beangstigend. Het roept ontzettend veel bij me op. 

Toch deden we het. Bhodi en ik. 

Vol verbazing

We trainden op het onderdeel komen zonder commando. En tot mijn verbazing, kwam ze. Zonder meer. De eerste keer dacht ik dat het toeval was, aangezien Luca, die in verband met de oefening ook aanwezig was, ook op mij af kwam rennen. De tweede keer kwam Bhodi echter ook. Evenals de derde en de vierde keer. Zelfs met zo veel afleiding. Met andere shelties, vogels, spelende en gillende kinderen. Voetballen. Een trampoline. Uiteindelijk waren al die dingen niet belangrijker dan ik voor haar was. 

Dat raakte. Want voor mij is het zo vanzelfsprekend dat ik niet belangrijk ben, dat ik er niet toe doe. En voor mijn liefste Bhodi dus niet. Voor haar ben ik belangrijk, doe ik ertoe. Zij wil graag bij mij zijn, in welke staat van zijn ik dan ook ben. En dat… dat is haast niet in woorden uit te drukken wat dat met me doet. Dat is zo bijzonder, zo emotioneel. Het raakt. 

Trots

En nu, een paar dagen later, durf ik, ietwat vertwijfeld, wel te zeggen dat ik trots ben. Niet alleen op mijn hondje, maar stiekem, toch ook wel een klein beetje op mezelf.