Begrepen worden – brief aan Rivka (2)

Hoe is het om je leven weer op te pakken nadat je jarenlang last had van psychische klachten? Rivka (28) contentspecialist en Melissa (29, ervaringsdeskundig psycholoog) schrijven elkaar brieven over hoe het is om enerzijds te worstelen met spoken uit het verleden, maar anderzijds volop in het leven te staan.

Lieve Rivka,

Ik had even de tijd nodig om jouw brief om op me in te laten werken. Dat er in de tussentijd van alles gebeurde in m’n leven dat om mijn aandacht schreeuwde, speelde ook zeker een rol. Daarover later meer.

Je schrijft dat je gedurende jouw therapieproces steeds minder bent gaan leven naar de norm van de samenleving en juist meer jezelf bent geworden. Ik kan dat enkel toejuichen, zijn wie jij echt bent en leven op een manier die bij jou past, is zo ontzettend belangrijk. Het klinkt ontzettend cliché, maar ik denk oprecht dat je daardoor sterker wordt. Jouw eigen pad durven bewandelen, ook al is dat niet het meest bewandelde pad, is dapper.

Stoppen met roeren

Je vergelijkt therapie met roeren in je hersenpan en ik vind dat wel een mooie vergelijking. Jouw proces is vergelijkbaar met het mijne, al bewandelen we ieder onze eigen pad. Ik kan me goed indenken dat het rust gegeven heeft, om op een bepaald moment te besluiten dat je stopte met therapie. Juist die rust, niet iedere keer alles ophalen, kan groei opleveren.

Ik ben zelf nog niet volledig klaar, al heb ik de grootste stukken inmiddels wel afgerond. Deze fase, waarin ik letterlijk met een been cliënt ben en met het andere hulpverlener, is best een verwarrende fase. Ik heb regelmatig momenten dat ik mezelf afvraag waar ik mee bezig ben en dat ik denk dat ik het niet kan. Ik kan me dan echt een ‘imposter‘ voelen. Gelukkig weet ik dat het ‘imposter syndrome‘ een normaal verschijnsel is en deze gedachten en gevoelens komen ook meestal in de nacht. De volgende ochtend kan ik er weer om lachen en weet ik dat ik goed ben in wat ik doe.

Persoonlijke zoektocht

Eigenlijk is er een geheel nieuwe fase aangebroken in mijn leven en stiekem vind ik dat best wel spannend. Zoals ik hierboven schreef, ben ik soms bang om door de mand te vallen. Eigenlijk weet ik dat ik het prima kan, ik doe het immers al. Maar juist omdat het, zoals jij al aanhaalt, in mijn vakgebied vaak nog gescheiden wordt, ben ik zoekende naar mijn positie. Ik wil het beste van beide werelden combineren, maar er is geen handboek of opleiding voor. Het is een zoektocht en wel een heel persoonlijke.

Ik denk dat het ook een kwestie van tijd is, om mezelf te ontwikkelen tot een hulpverlener die put uit beide informatiebronnen. Ik heb de kennis van mijn jarenlange studie, maar ook de ervaring van mijn eigen proces. Hoe ik dit kan combineren tot het beste van beide werelden, is iets wat ik in de loop der tijd vast ga leren. En op een dag kan ik vast vertellen op congressen hoe ik dat gedaan heb. Maar voor nu hou ik het klein.

Waar ik wel ontzettend benieuwd naar ben, is of jij ooit hebt overwogen om hulpverlener te worden en jouw eigen ervaringen in te zetten? Wil je daar iets over vertellen?

Liefs, Melissa