Vorige week schreef ik over mijn droomstudie, over het weer beginnen met studeren en hoe eng ik het stiekem toch wel vond. Inmiddels zit de eerste week van m’n studie erop, heb ik de introductie activiteiten doorlopen, heb ik mijn eerste hoorcolleges en werkgroepen bijgewoond, heb ik kennisgemaakt met mijn docenten, tutoren en mentoren, ben ik snipverkouden geworden en voel ik me al helemaal thuis op de universiteit. 

Rampscenario’s

De eerste dag was ik op van de zenuwen. Uiteraard was ik veel te vroeg wakker en spookten er allemaal rampscenario’s door mijn hoofd. Ik wist zeker dat ik zou verdwalen, Bhodi zou vast niet willen luisteren naar me, ze zou gaan blaffen tijdens colleges en iedereen zou het stom vinden dat ik mijn hondje mee had genomen naar de universiteit. 

Niets van dat alles bleek waar te zijn. Ik liep in een keer naar de plaats waar ik een afspraak had met de mensen van gebouwenbeheer, mijn lieve hondenmeisje luisterde ontzettend goed en was heel stil tijdens alle praatjes en colleges en mijn studiegenootjes waren vanaf het eerste moment dol op mijn lieve hond. 

Compliment

Iedere keer als ik even zenuwachtig werd, bang was of het niet meer zo goed wist, was een blik op Bhodi voldoende om weer rustig te worden. Hoewel ik het eerst doodeng vond om haar mee te nemen en allemaal vragen te ‘moeten’ (tussen aanhalingstekens, wat ik moet immers niets) beantwoorden, viel het hartstikke mee. Ik heb alleen maar positieve reacties gekregen en tijdens een van kennismakingspelletjes kreeg ik een mooi compliment: “Je durft je kwetsbaar op te stellen, dat is een kwaliteit.” 

Ik had me geen betere week kunnen voorstellen. Nu genieten mijn hondje en ik lekker van het weekend en ziek ik vooral even goed uit. Maandag mogen we weer en we kijken er nu al naar uit!