Hope is the only thing stronger than fear (1)

Op maandag 6 juli dit jaar kreeg ik een telefoontje waarna de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. In de ochtend had ik Bhodi met pijn in mijn hart bij de dierenarts moeten achterlaten. Tijdens het weekend ervoor was ze ontzettend ziek geworden en ze zou geopereerd worden om een beter beeld te krijgen van wat er binnenin haar buik precies aan de hand was. 

Toen ik gebeld werd, stond ik in de supermarkt en mijn dierenarts moest me vertellen dat er een kwaadaardige tumor op de alvleesklier van Bhodi gevonden was. Het was niet te opereren. Ze had nog maar enkele weken te leven. Het enige wat ik nog kon, was heel hard huilen. Mijn prachtig mooie hondenmeisje, mijn allerliefste. Bhodi was op dat moment nog geen 7 jaar. Ik kon het niet geloven, ik wilde het niet geloven. We hadden de afspraak gemaakt dat Bhodi minstens 15 jaar zou worden en nu… nu ging ze dood terwijl ze nog geen 7 was. 

De uren tot ik haar kon ophalen, leken eindeloos te duren. Uiteindelijk mocht ik eerder komen en ondanks de COVID-19 maatregelen, kon ik bij haar zijn terwijl de narcose uitwerkte. Toen ze me zag, wilde ze meteen opstaan en mee naar huis. Precies zoals Bhodi is, altijd bij mij willen zijn. Het brak mijn hart om haar zo te zien. Zo hulpeloos, zo ziek. Enkele weken ervoor rende ze nog rond en nu lag ze er zo bij. 

Tussen hoop en vrees

Mijn dierenarts heeft de hele operatie met me doorgesproken en ook zij kon het eigenlijk nog niet geloven. Nog zo jong en dan zo’n vonnis. Voor de zekerheid had ze een biopt genomen en het weefsel zou worden opgestuurd. Het was vooral om te zien welk soort tumor Bhodi had, om iets beter het verloop te kunnen voorspellen. De dagen na de operatie bestonden uit heel veel knuffelen, zorgen dat Bhodi nergens op zou springen en eindeloos veel foto’s maken. 

Ik ging door de week heen van intens verdriet naar toch stiekem wat hoop hebben dat er toch een wonder zou gebeuren. En toen kreeg ik vrijdag eerder dan verwacht een telefoontje van m’n dierenarts. Met trillende handen nam ik op en er schoten allerlei gedachten door me heen. De boodschap die de dierenarts had, verwarde me echter enkel meer. Mijn hoop wakkerde aan, maar daarmee ook mijn angst. Niemand had op dat moment het antwoord. 

Ben je benieuwd hoe het verder verlopen is? Dat lees je in mijn volgende blog!