Hope is the only thing stronger than fear (2)

Dit is het vervolg op mijn vorige blog over Bhodi en haar ziekte. Heb je deel I nog niet gelezen? Klik dan hier!

“Ik heb een gekke boodschap, we hebben namelijk geen tumorcellen gevonden in het biopt. Wat dit betekent, weet ik nu ook nog niet.” 
De woorden van mijn dierenarts verwarden me nog meer. Het gaf hoop, maar ook onduidelijkheid, veel onduidelijkheid. 
En eigenlijk was de onduidelijkheid die er op dat moment was, nog erger dan de week van intens verdriet. Het deed weliswaar pijn om eraan te denken dat Bhodi er over niet al te lange tijd niet meer zou zijn, maar het was duidelijk. Ik wist waar ik aan toe was. Ik wist dat ik een moeilijke beslissing moest gaan nemen, waar Bhodi me bij zou helpen. En nu was alles in een klap onduidelijk. Niemand had het antwoord. 

Mijn dierenarts vertelde me dat ze zelf ook niet goed wist wat ze met deze uitslag aan moest en ze beloofde me om nader onderzoek te gaan doen in de literatuur. Ook zou ze enkele specialisten raadplegen, in de hoop dat zij een idee hadden waar dit op kon duiden. Er waren enkele opties, allemaal met een heel andere uitkomst. In het meest positieve geval zou het een hele heftige ontsteking zijn en in het meest negatieve geval toch kanker. De dagen die volgden na het telefoontje, waren onwerkelijk. Bhodi knapte ontzettend op en ik zag af en toe weer de oude Bhodi. Ze bezorgde me al vrij snel een hartverzakking door op een stoel te springen, terwijl dat nog niet mocht en liet me lachen door schapen de schrik van hun leven te bezorgen. 

Verwijzing

Toch bleef ik twijfelen en voelde ik veel angst. Ze was zó ziek geweest, dat kon toch niet een simpele ontsteking zijn? Maar tegelijkertijd paste niet al haar symptomen bij een pancreastumor. De onduidelijkheid en onzekerheid dreven me bij momenten tot wanhoop, maar iedere keer weer was Bhodi er om me te kalmeren. Ik voelde me ook schuldig, omdat ze moest herstellen. Ik kon haar nog niet te veel belasten. En daarbij, als ze dood zou gaan, dan wilde ik haar nog alles geven wat ik kon. Maar ook dit was typisch Bhodi, hoe ziek ze ook was, ze wilde blijven werken. Door haar toe te staan ook voor mij te zorgen, gaf ik haar alles wat ze nodig had op dat moment. 

En zo zaten we tien dagen na de operatie al op een hele andere manier bij de dierenarts. De hechtingen werden verwijderd, de wond werd gecontroleerd en we kregen een verwijzing voor een specialistische kliniek. Ondanks dat er nog veel onduidelijkheid was, stapte ik met een heel ander gevoel de deur uit bij de dierenarts. De intense wanhoop had plaatsgemaakt voor toch wat hoop en vertrouwen. Wat de uitkomst ook zou zijn, Bhodi en ik zouden het aankunnen. 

In mijn volgende blog lees je hoe het bezoek aan de specialist verliep!