Na het schrijven van mijn eerste blog, had ik opeens ontzettend veel ideeën voor een volgende blog en de blog daarna en de blog daarna. Mijn lieve Bhodi is zo’n grote inspiratiebron voor me en ik kan dan ook eigenlijk niet anders dan blijven schrijven over haar. 

Universiteit

Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik vol zenuwen voor de komende dagen. Ik ga namelijk, samen met mijn hondje, naar de universiteit. Ik ga, na een jaar uitstel en vooral veel leren over mezelf, beginnen aan de studie van mijn dromen: psychologie. Ondanks dat het de studie van mijn dromen is, begin ik ‘m nu toch ook wel stiekem een beetje te knijpen. Ik ben er een jaar uit geweest, ik heb een jaar niets gedaan. Kan ik het (nog) wel, dat leren? En wat ga ik zeggen over het feit dat ik altijd mijn kleine lieve zwarte hondenmeisje bij me heb? 

Zo veel vragen, zo veel dingen waar ik me druk over kan maken – en waar ik me dan ook druk over maak, want ja… zo ben ik nu eenmaal. Een blik op mijn lieve zwartje is echter genoeg om weer wat rust vanbinnen te creëren. Mijn meisje ligt gewoon te slapen, op haar favoriete plekje onder de salontafel. Ze heeft nog geen idee van wat haar morgen allemaal te wachten staat. En als we er dan morgen eenmaal zijn, dan vindt ze alles ongetwijfeld reuze interessant. 

Vertrouwen

Mijn liefste sheltie, van ruim dertien maanden inmiddels al – de tijd vliegt. Ze straalt zo veel rust uit, zo veel vertrouwen, in zichzelf, maar ook in mij. Vanmorgen hebben we nog even de laatste training, waar ik in mijn vorige blog over schreef, dunnetjes over gedaan. Een redelijk afgeschermd grasveldje, wat snoepjes en afleiding bestaande uit vogels en geluiden van de autoweg een stukje verderop. 

Ik liet haar gaan en liep weg. Zonder aarzelen kwam ze, toen ze doorhad dat ik niet meer stond op de plek waar ik haar liet gaan. Geen enkele twijfel, ze liep recht op haar doel (mij) af. 

Bijzonder

En dat… dat was zo bijzonder. Hoe vaak ze het ook zal doen, het zal me altijd blijven raken. Ze kiest voor mij, ze vertrouwt mij. Ze leert mij daarmee vertrouwen te hebben, te krijgen, in mezelf. Misschien wel de meest belangrijke les die ze me tot nu toe probeert te leren. Vertrouwen in en op mezelf. Geloven dat ik het kan. 

Want ergens, diep vanbinnen, weet ik ook dat ik het kan. En op een dag… op een dag zal ik het volmondig kunnen zeggen. Tot die tijd herinnert mijn lieve hondenmeisje mij eraan. En laat ze het me dag in, dag uit weer zien.