Tijd om mezelf te zijn – brief aan Rivka (1)

Hoe is het om je leven weer op te pakken nadat je jarenlang last had van psychische klachten? Rivka (28) contentspecialist en Melissa (29, ervaringsdeskundig psycholoog) schrijven elkaar brieven over hoe het is om enerzijds te worstelen met spoken uit het verleden, maar anderzijds volop in het leven te staan.

Lieve Rivka,

Mijn eerste antwoord heeft even op zich laten wachten. Iets met een vol hoofd, zo veel willen maar er niet aan toe komen. Je kent het misschien wel. 

Wat je schrijft, is ontzettend herkenbaar. De worsteling om de dagelijkse bezigheden door te zetten en de dagen doorkomen zonder kleerscheuren, is momenteel mijn grootste prestatie. En eerlijk gezegd vind ik daar van alles van. Maar hé, ik ben inmiddels ook zo doorgewinterd in therapie dat ik ook weet dat al die gedachten niet tot een positief gevoel leiden. Dus zet ik er braaf wat tegengedachten tegenover. 

Stiekem moet ik best wel lachen om je brief, door mijn tranen van vandaag heen. Zelf de regie in handen willen houden, zelf je pad uitstippelen… Jij doet het toch maar mooi. Hoe veel mensen er ook tegen je schreeuwen dat je écht beter de ziektewet in kunt gaan. En inderdaad, het lijkt een soort recht, iets waar je automatisch gebruik van moet maken als je niet functioneert zoals de meeste mensen. Want is dat niet eigenlijk wat het is? Als samenleving hebben we een bepaalde norm en als je daaraan voldoet, ben je normaal. Maar wat is dat eigenlijk, normaal zijn? 

Ben je normaal als je iedere ochtend naar je werk gaat en in de avond weer thuiskomt? Ben je normaal als je netjes meedrijft op de stroming die de meeste mensen volgen? Wat is normaal? Over die vraag kan ik me uren buigen, zonder tot een antwoord te komen. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat normaal is en ik weet vooral niet of ik wel zo graag normaal wil zijn. 

Het leven is voor mij (en jou) geen feestje. De slingers worden zeker niet voor ons opgehangen en het is eigenlijk, zoals ik hierboven al schreef, een dagelijkse worsteling om de dagen door te komen. Maar het is wel mijn en jouw worsteling. Hier hebben we zelf een keuze in, kunnen en mogen we de regie nemen. Die herkenning bij elkaar, die vind je inderdaad niet snel. Want de meest ‘logische’ route lijkt inderdaad de route van eindeloze therapieën te zijn. Hoewel ik nog niet helemaal klaar ben met therapie, ben ik er wel heel erg klaar méé, als je begrijpt wat ik bedoel. 

Terwijl ik dit allemaal opschrijf, realiseer ik me dat ik bewondering voor je voel. Ik bedoel dit niet op de manier waarop het vaak bedoeld wordt. Ik vind ook dat jij er mag zijn, inclusief je ‘mentale kwetsbaarheden’. Want hoe zwaar het ook is, jij bewandelt wel je eigen pad. Wat de ander daar ook van vindt. Dat vergt moed en doorzettingsvermogen. En dat bewonder ik. Dat bewonder ik sowieso in andere mensen, maar ik ken (delen) van jouw verhaal. Weten waar je vandaan komt en zien waar jij nu staat, maken die bewondering. Maar wees gerust, ik word geen groupie of fangirl, dat is niet mijn stijl. 😉 

Je vroeg me ook hoe ik het vind, om deel te nemen aan de maatschappij, ondanks al mijn ingewikkeldheden. Of, zoals iemand die ik recent leerde kennen zei, mijn ‘ingewikkelendheden’. Die laatste term dekt de lading, denk ik wel. Ik vind het leven en deelnemen aan de maatschappij, meer dan ingewikkeld. Ik bedoel, ik functioneer prima op mijn werk en ik kan de verantwoordelijkheden heel goed aan. Toch vind ik het leven ingewikkeld. Ik leef nog met dagelijkse onzekerheden over mijn functioneren en mezelf. Maar ook ik heb de momenten dat ik tevreden en misschien zelfs gelukkig ben. 

Ik ben zoekende in hoe ik die twee werelden met elkaar kan en wil combineren. Hoe ik openheid kan geven over mijn leven, zonder daarmee mezelf in mijn vingers te snijden. Zeker in mijn vakgebied valt er nog veel te winnen in openheid. Er heerst nog te veel een beeld dat hulpverleners hun leven perfect op orde moeten hebben. Maar is dat eigenlijk niet heel gek? Want wat voor voorbeeld geven we dan eigenlijk aan de cliënt? Mijn leven is perfect en ik zal jou wel even helpen om jouw imperfecte leven perfect te maken? 

Ik ben daar fel op tegen, net zoals ik me verzet tegen hokjesdenken. Dat wordt niet altijd gewaardeerd in mijn vakgebied, maar daar deal ik dan maar mee. Ik heb mezelf lang genoeg verstopt. Het is nu tijd dat ik ben wie ik ben, zonder de mening van anderen daarin mee te nemen. 

Wat vind jij er eigenlijk van, moet een hulpverlener een perfect leven leiden? Of krijg jij daar, net als ik, alleen maar wantrouwen van? Ik hoor het graag!

Veel liefs,

Melissa