Een gewone donderdagochtend. Hoorcollege om 11 uur. Ik zit in de collegezaal en Bhodi ligt zoals altijd naast me op de grond. Ze slaapt, want ze weet dat het oké is, veilig is. Slim ding, in een kleine twee weken heeft ze dat al geleerd. Zo veel mensen bij elkaar, maar het is veilig. 

Paniek

Het college begint en ondanks dat ik ergens wel wat onrust voel en ook mijn hondenmeisje op zie kijken naar me, schenk ik er geen aandacht aan. Focussen op de sheets, luisteren naar mijn docent, aantekeningen maken. De stof is interessant en even lijkt de onrust weg te gaan. 

Even, want na een minuut of tien, is de onrust omgeslagen in paniek. Ook Bhodi heeft het in de gaten. Ze staat op en blijft naar me kijken. Haar blik laat me niet los. 

Verlamd van angst

Ik kan niet anders dan haar oppakken en de zaal uit rennen. Het voelt alsof ik alle controle plotseling kwijt ben. Eenmaal uit de collegezaal, zak ik door mijn benen. De paniek heeft me volledig overgenomen en mijn lichaam schiet in herbelevingen. Een flits van herinneringen schiet door mijn hoofd. Ik ben bang, zo ontzettend bang. Mijn hondenmeisje wijkt niet van mijn zijde, terwijl ze de omgeving in de gaten houdt. Na een tijdje – voor mijn gevoel uren – wordt de paniekgolf in mijn lijf iets minder. Ik ga naar buiten. Samen met Bhodi. Frisse lucht, ademhalen. 

Mijn lieve kleine hondenmeisje houdt de omgeving strak in de gaten, terwijl ik aan de telefoon ben met mijn vader. Even praten, even focussen op iets anders dan de paniek. 

Waarschuwen

Ze wilde me al waarschuwen, realiseer ik me nu. Op het moment dat ze naar me keek. Ze wilde me vertellen dat ik me op haar moest richten, omdat zij me rustig maakt. Ze wilde zeggen: “Vrouwtje, het gaat niet zo goed met je. Ik wil je helpen.”, maar ik negeerde het. Ik dacht: ‘Ik red me wel.’ 

Leermoment

Even voelde ik me schuldig, toen ik hier zo aan dacht. Nu bedenk ik me dat het een leermoment is geweest. Weliswaar geen fijn leermoment, maar ik heb er zeker van geleerd. Mijn kleine zwarte hondenmeisje is ontzettend goed in het aanvoelen van mijn emoties. Ze weet feilloos te reageren wanneer mijn spanning oploopt. Het maakt niet uit wat ze aan het doen is, als het met mij niet goed gaat, dan stormt ze op me af. 

En dat… dat is niet in woorden uit te drukken. Dat is zo ongelooflijk bijzonder. Haar naam betekent verlichting of verbetering van strijd. En die naam, die doet ze eer aan.