Een gewone vrijdagmiddag. Nog even een laatste rondje lopen voordat ik weer naar mijn wekelijkse therapiesessie vertrek. Even saampjes lopen, genieten, hoofd leegmaken. Ik hoop soms niemand tegen te komen, maar als ik bij mijn ouders ben, is dat meestal een onmogelijke opgave. Zo ook deze vrijdag. 

Spelen

Ik kwam de kleine grote vriend van Bhodi (en zijn baasje uiteraard) tegen. Het was lang geleden dat ik heb gezien had. Het was lang geleden dat mijn hondenmeisje met haar hondenvriendje had kunnen spelen. Ik wilde het haar niet ontnemen. Ze heeft er zo’n plezier in. Nu nog meer, omdat we in mijn studiestad nauwelijks honden tegenkomen. Ze speelden. Ze renden. Ze daagden elkaar uit. Besnuffelden elkaar. Een genot om te zien. 

Geen gewone hond

En daar kwam de vraag. Ik was hond en baasje een tijdje geleden tegengekomen in de apotheek. Daar ontdekte het baasje van de kleine grote vriend dat mijn hondje geen gewoon hondje is, maar een hondje met een missie. Een missionpup. Een hulphond. 

Hij vroeg me hoe de training ging. Ik begon enthousiast te vertellen over de vooruitgang die we geboekt hebben de laatste tijd. Over de colleges die we samen volgen. Over de wandelingen die we maken. Over haar steeds groter wordende focus op mij. Hij knikte, zei dat het mooi was om me zo enthousiast te horen vertellen over mijn lieve hondenmeisje. 

Eetstoornis?

Maar…. Een eetstoornis? Waar moest hij dan aan denken? Anorexia antwoordde ik, zonder er eigenlijk echt bij na te denken. En toen kwamen de volgende vragen. Waarom ik mezelf dan toch zo uithongerde? Waarom ik mezelf zo’n pijn deed? Ik ben toch een leuke jonge vrouw? Toen de vraag kwam wat de oorzaak was, werd ik wat onrustiger. Ik wilde er geen antwoord op geven. Niet op dat moment, niet aan iemand die ik niet verder ken dan wat kletspraatjes over onze hondjes. Ik draaide er wat omheen, tot ik merkte dat Bhodi weg begon te lopen van haar vriendje. 

Grenzen

Op het moment dat ik het lastig vond om mijn grens aan te geven, besloot zij me een handje te helpen. Met een: “Sorry, ik heb nog veel te doen vanmiddag. Fijne dag nog!”, besloot ik onze wandeling te vervolgen. Weer saampjes met mijn hondenmeisje. Mijn hoofd leegmaken. Genieten van het zonnetje en het samen zijn.

Mijn lieve hondenmeisje, ze zorgt zo goed voor me.