Disclaimer: dit artikel gaat over eetstoornissen en het gebruik van een smartwatch. Weet jij van jezelf dat je hier gevoelig voor bent, overweeg dan goed of dit artikel wil lezen.
Op Linda.nl verscheen van de week een interview met Ravian Veenstra van Human Concern over het gebruik van smartwatches. Het was een reactie op een eerder artikel, waarin vrouwen aan het woord kwamen die een smartwatch-verslaving ontwikkelden. Ik kon het uiteraard niet laten om beide artikelen te lezen en heb er – hoe kan het ook anders? – zo mijn eigen mening over.
Fijne partner
Hoewel ik de argumenten van Veenstra kan begrijpen, heb ik er zelf toch een heel andere ervaring mee. Voor mij was mijn fitbit juist een fijne partner gedurende mijn herstel van mijn eetstoornis. Ik vond het ontzettend ingewikkeld om mijn eetpatroon te veranderen en mijn energie-inname op te hogen. Ik was er echt van overtuigd dat het allemaal niet zo nodig was en dat ik meer dan genoeg energie naar binnenkreeg op een dag. Iedereen om mij heen kon me duizend keer vertellen dat ik echt meer moest gaan eten, ik zag er zelf de noodzaak niet van.
Meer inzicht
En daar was mijn fitbit toch wel een welkome aanwinst. Die gaf me iedere dag een mooi overzicht van mijn beweging รฉn mijn verbranding. Het verhogen mijn energie-inname was daardoor niet opeens eenvoudig, maar het gaf me wel meer vertrouwen in mijn lichaam. Ik kon daardoor sneller en meer stappen zetten dan ik voorheen deed. Ik had immers het harde bewijs dat mijn lichaam het echt nodig had en dat ik al genoeg (letterlijke) stappen had gezet. Zo kreeg ik langzaam maar zeker steeds meer inzicht in mijn beweging en verbranding en kreeg ik ook meer vertrouwen in mijn energie-inname.
Voor mij werkte een smartwatch dus juist wel binnen mijn eetstoornisbehandeling. Ik had het bewijs zwart op wit, dus ik hoefde niet langer de strijd met mijn behandelaren aan te gaan. Ik kon mijn energie nu richten op het strijden tegen de eetstoornis, in plaats van tegen alles aan te schoppen. Het werd hierdoor niet opeens gemakkelijker, maar wel beter te behappen (letterlijk en figuurlijk).
Voor iedereen anders
Uiteraard ben ik me er wel degelijk van bewust dat dit slechts mijn ervaring is. Voor een ander kan het heel anders uitpakken. Ik wil met dit artikel ook zeker niet beweren dat iedereen met een eetstoornis massaal aan de smartwaches moet – al zal het gros van de mensen deze vast al hebben. Ik wil enkel de andere kant van de medaille belichten en benadrukken dat het juist ook helpend kan zijn gedurende je eetstoornisherstel.
Wat is jouw ervaring met een smartwatch en eetstoornissen?
